Shin’ichi Suzuki werd geboren in 1898 in Nagoya (Japan) als zoon van een directeur van een vioolfabriek. Hij start met zijn vioolstudie als autodidact pas op 17-jarige leeftijd en gaat later vioollessen volgen in Tokio. Later vertrekt hij naar Berlijn om verder te studeren bij de befaamde violist Karl Klinger. Tijdens het Interbellum van de XXste eeuw was Berlijn de culturele hoofdstad van de wereld. Hij ontmoet veel boeiende figuren waaronder ook Albert Einstein: van hem leert hij dat alle mensen gelijk zijn en dat iedereen kan leren, mits er een goede omgeving voor handen is.
In 1928 keert hij terug naar Japan met zijn Duitse echtgenote Waltraud. Hij gaat er concerteren en onderwijzen. Het begin van WO II betekent het einde van zijn concertcarrière.
Na de oorlog zijn vele kinderen getraumatiseerd door de verschrikkingen van de oorlog. Vele anderen hebben hun ouders verloren. Hij neemt jonge weeskinderen op in zijn gezin en men vraagt hem om hen weer levensvreugde bij te brengen.
Hij zoekt naar een manier die alle kinderen in staat stelt viool te leren spelen zodat zij weer zin voor schoonheid verwerven. Zo kwam hij tot het geniale idee van de moedertaalmethode.
Het was zeker niet zijn bedoeling om jonge virtuozen op te leiden, maar om hen allen weer levensvreugde bij te brengen. Doch zijn velen van zijn leerlingen befaamde vioolvirtuozen en -pedagogen geworden.
In de zestiger jaren van XXste eeuw ging hij met groep jonge violisten op toer doorheen de Verenigde Staten van Amerika en zo werd zijn methodiek bekend buiten de landsgrenzen van Japan.
In de vroeger zeventiger jaren van vorige eeuw droeg hij de Japanse fluitist Toshio Takahashi op om deze vioolmethode te vertalen naar dwarsfluit. De Amerikaanse Katherine White vervulde deze opdracht voor blokfluit.
Dr. Suzuki overlijdt in januari 1998, enkele maanden voor zijn 100ste verjaardag.
Inmiddels genoten en genieten miljoenen kinderen over de hele wereld van dit prachtige onderricht.
